Dag lief vriendje….
Lang ben ik offline geweest. Ik heb geen schrijfsels meer op de website geplaatst, op Instagram heb ik maandenlang doelloos foto’s bekeken en Facebook liet ik al helemaal achterwege. Door het afscheid van mijn kleinste, allerliefste vriendje voor maar liefst 17 jaar had ik tijd voor mijzelf nodig en veel langer dan ik van te voren had bedacht.
Ondanks mijn intense verdriet weet je dan wat je als hondenmama te doen staat
Ik wist natuurlijk al jaren dat het afscheid eraan kwam en sprak daar ook regelmatig over want zo’n oud hondje kreeg veel aandacht. Ik denk dat ik daardoor het onderwerp luchtig maakte. Dat kon ook makkelijk omdat hij nog steeds in redelijke gezondheid was. Hij had wel wat ouderdomsverschijnselen zoals doofheid en staar. Hele lange wandelingen zag hij niet meer zitten en achter een bal aanrennen liet hij aan de jongere generatie over. Maar hij had nog altijd zijn uitgelaten enthousiaste begroetingen, wist niet hoe snel in de keuken moest komen als hij vlees rook, achtervolgde mij als een schaduw en probeerde nog altijd stiekem een plekje op de bank te veroveren.Totdat Pim op een nacht een epilepsieaanval kreeg en daar kwam hij niet helemaal ongeschonden uit. Hij had er een tic aan over gehouden waardoor hij de hele dag kleine schokjes kreeg. Volgens de dierenarts was het wachten op nog een aanval en dan was het nog maar de vraag of hij die zou overleven. Ondanks mijn intense verdriet weet je dan wat je als hondenmama te doen staat.
Alles moest blijven zoals het was
Wekenlang na ‘de dag’ heb ik pijn op de borst gehad, ademhalen deed zeer. Ik maakte mij daar serieus druk over. “ Nee Maaik, geen zorgen maken “ zei mijn vriendin, je hebt een gebroken hart, je verdriet heeft de tijd nodig. Toen ik daar over nadacht klonk dat heel logisch en kon ik mij er bij neerleggen. Ik sliep heel slecht in die tijd, ik kon eigenlijk alleen maar een soort van doezelen met zijn dekentje in mijn armen gedrukt en mede door die slechte nachten was ik er overdag niet helemaal bij. Aldoor had ik het idee dat ik hem hoorde of dat ik hem zag. Zijn mand en eetbakjes wilde ik laten staan en zijn riem moest in de gang blijven hangen. Alles moest blijven zoals het was.
Nu ruim een half jaar later kan ik pas zeggen dat ik mijn rust weer een beetje heb gevonden, maar het gemis is er zeker niet minder om. En ik moet ook zeker niet al te veel aan hem denken want dan kan ik weer in huilen uitbarsten. Maar bovenal ben ik ontzettend dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde en pure loyaliteit van Pim die ik 17 jaar lang heb mogen krijgen.
