Toen ik een jaar of 15/16 was ging het bij mij kriebelen. “Ik wil even weg uit Nederland. Ik wil wat zien van de wereld”. Mijn vriendinnetje had dat ook en zo kwam het idee om een jaar naar Highschool te gaan in het land van alle mogelijkheden ; Amerika. Helaas was bij mij thuis dit idee een absolute ‘no go’ dus uiteindelijk ging mijn vriendinnetje wel en ik niet. Eeuwig zonde! Mijn vriendinnetje kwam terug met de leukste verhalen over de school, het gastgezin, nieuwe vriendinnen en uiteraard het tot de verbeelding sprekende grote Amerika. Ik zag in haar ogen dat het haar op een positieve manier veranderd had.
Rond mijn 19de was de wens om iets van de wereld te zien er nog steeds. Alleen nu was het anders want ik wilde dit graag alleen doen. Ik woonde in die tijd al op mijzelf dus ik regelde zelf mijn reis. Costa Rica stond hoog op mijn verlanglijstje, maar ergens tijdens mijn research viel mijn oog op Barcelona. Heel wat anders en een stuk dichter bij huis, maar de stad trok mij enorm. Ik wilde graag de Spaanse taal leren dus ik boekte een cursus in deze metropolitische stad. De school verzorgde behalve de opleiding ook onderdak en ik had alles binnen een dag geregeld. Ik zei mijn baan op en ik vertrok vrij snel voor 6 weken naar die prachtige stad.
Eerlijk is eerlijk…eenmaal in de taxi vanaf de luchthaven in Barcelona dacht ik; “ Waarom doe ik dit eigenlijk? Waar komt ook alweer die behoefte vandaan dat ik dit helemaal alleen wil doen? Oh ja….geen idee! Het is gewoon een gevoel dat niet te negeren is. Dus eigen schuld Maaike…nu zit je hier in de taxi op weg naar je tijdelijke huis. OMG! Ik ken de taal niet, ik ken hier helemaal niemand en waar kom ik in vredesnaam terecht? Ik kon wel huilen. Ik vond het doodeng.
Toen ik de volgende dag in de schoolbanken zat en na de lessen door de straten van Barcelona zwalkte werd dat onzekere gevoel al een stuk minder. Op school ben ik zo vriendelijk ontvangen en ik had al verschillende mede-studenten ontmoet die al wilden afspreken om te lunchen of naar het strand te gaan.( Nu heeft Barcelona een enorm strand, maar dat was toen nog niet hoor!) Na een paar dagen was er geen spoortje van onzekerheid meer te bekennen. Wat was het heerlijk!! Er was zoveel te zien, zoveel te doen en zoveel mensen te ontmoeten. Als ik er op terug kijk was het echt een fantastische tijd en heb ik mij enorm ontwikkeld. Ik had na deze reis het onbeschrijflijke gevoel dat ik de hele wereld aankon. Dit heb ik toch maar mooi even helemaal alleen gedaan.
Mocht je de wens of het gevoel hebben om een tijdje alleen weg te gaan, misschien net als ik een talenreis, een georganiseerde groepreis , backpacken door Thailand of gewoon een weekje luieren op het strand dan is mijn advies; negeer dit gevoel niet, regel het en……..GA!!!!
Geloof mij, het zal je zo enorm goed doen! Je komt ‘rijker’ terug!
Bron beeld: Pexels
